Στεφάνου

Ὁρᾶτε μὲν ἐν τούτῳ τῷ πίνακι κάλλιστον χρυσοῦν στέφανον, ᾧ  πλουσία νυμφή τις ἐστεφανώθη ἐν τοῖς γάμοις αὐτῆς. 

Ὁ δὲ Διόνυσος, ὁ τοῦ οἴνου θεός, ἀνέβαλεν εἰς τοὺς οὐρανοὺς  τὸν τῆς Ἀριάδνης στέφανον.  Ἔγημε γὰρ αὐτὴν πρὸ πασῶν τῶν θεῶν, τὸν στέφανον  ἀπὸ τῆς Ἀφροδίτης τε καὶ τῶν Ὡρῶν δεξομένην.  Φασὶν δὲ τὸν στέφανον ὑπὸ τοῦ Ἡφαίστου ποιηθῆναι. Ἒστι μέντοι ἄλλος  μῦθος λέγων ὅτι ὁ Διόνυσος, τῆς Ἀριάδνης ἐρῶν, ἐλθὼν πρὸς τὸν Μίνω τὸν πατέρα αὐτῆς, ἔδωκε τὸν στέφανον δῶρον ὥστε συμμιγνύναι αὐτῇ. Ἔπειτα ὁ  Θησεὺς τῷ φωτίζοντι στεφάνῳ χρώμενος ἐκ τοῦ λαβυρίνθου ἐξῆλθεν.  Τέλος δὲ ἐν τῇ Νάξῳ νήσῳ μετὰ τῆς Ἀριάδνης  ὤν, ἔθηκε τὸν στέφανον ὡς εἶδος ἐν τῷ οὐρανῷ. 

Ὁ τοῦ Στεφάνου ἀστερισμὸς καὶ ὁ τοῦ ἐν γόνασιν.

Ἀνάγνωσις τῶν ὑπὸ τοῦ Ψευδο-Ἐρατοσθένου γεγραμμένων

Οὗτος λέγεται ὁ τῆς Ἀριάδνης· Διόνυσος δὲ αὐτὸν εἰς τὰ ἄστρα ἔθηκεν, ὅτε τοὺς γάμους οἱ Θεοὶ ἐν τῇ καλουμένῃ Δίᾳ ἐποίησαν, αὐτοῖς βουλόμενος ἐπιφανὴς γενέσθαι· ᾧ πρῶτον ἡ νύμφη ἐστεφανώσατο παρ' Ὡρῶν λαβοῦσα καὶ Ἀφροδίτης. ὅ τε τὰ Κρητικὰ γεγραφὼς λέγει <ὅτι> ὅτε ἦλθε Διόνυσος πρὸς Μίνω φθεῖραι βουλόμενος αὐτήν, δῶρον αὐτῇ τοῦτο δέδωκεν· ᾧ ἠπατήθη ἡ Ἀριάδνη. Ἡφαίστου δὲ ἔργον εἶναί φασιν ἐκ χρυσοῦ πυρώδους καὶ λίθων ἰνδικῶν· ἱστορεῖται δὲ διὰ τούτου καὶ τὸν Θησέα σωθῆναι ἐκ τοῦ λαβυρίνθου ποιοῦντος τοῦ στεφάνου φέγγος· ἐν δὲ τοῖς ἄστροις ὕστερον αὐτὸν τεθεικέναι, ὅτε εἰς Νάξον ἦλθον ἀμφότεροι, σημεῖον τῆς αἱρέσεως· συνεδόκει δὲ καὶ τοῖς Θεοῖς. Φασὶ καὶ τὸν πλόκαμον ταύτης εἶναι τὸν φαινόμενον ὑπὸ τὴν κέρκον τοῦ Λέοντος. ῎Εχει δὲ ἀστέρας ὁ Στέφανος ἐννέα κύκλῳ κειμένους, ὧν εἰσι λαμπροὶ <γ> οἱ κατὰ τὴν κεφαλὴν τοῦ Ὂφεως τοῦ διὰ τῶν Ἂρκτων.