Μῦθοι Αἰσώπειοι· ρλγ', ρλδ', ρλε'

Ἰατρὸς <ἄτεχνος>

Πάντες οἱ ἰατροὶ ἔλεγον νοσοῦντί τινι ὅτι ὑγιανεῖ. Μονὸν δὲ ἰατρός τις τὴν τεχνὴν οὐκ εἰδὼς ἔφη τὸν ἄρρωστον διὰ τῆς νόσου ἀποθανεῖσθαι. Μετὰ δὲ πολλὰς ἡμέρας ὁ ἀνὴρ σεσῳσμένος μὲν νεκρῷ εἰκὼς δέ, ἀπήντησε τῷ ἰατρῷ. Ὁ δέ, τοῦ ἰατροῦ περὶ τῶν ἀποθανόντων ἐρομένου, Πλούτων καὶ Περσεφόνη, ἔφη, μισοῦντες τοὺς ἰατροὺς ὅτι τοὺς ἀρρώστους ἰῶνται καταγράφουσι τὰ ὀνόματα αὐτῶν ἵνα παίωσιν αὐτούς. Ἐγὼ δὴ  ἐμαρτύρησά σε ψευδῆ ἰατρὸν εἶναι.

Ἀνάγνωσις τοῦ ρλγ' μύθου

Ἰατρὸς καὶ νοσῶν

Ἄνρθωπός τις ὑπὸ ἰατροῦ τινος θεραπευόμενος ἀπέθνῃσκεν. Ὁ δὲ ἰατρὸς ἔλεγε τοῖς φίλοις τοῦ ἀποθνῄσκοντος  ὅτι εἰ μόνον ἐνέματος ἀπέλαυεν καὶ οἶνον μὴ ἔπινεν, ἔσῳζεν ἄν. Ἀλλ' ἔδει ταῦτα πρότερον λέγειν, ἀντεῖπέ τις, οὐ νῦν.

Ἀνάγνωσις τοῦ ρλδ' μύθου

Ἰκτῖνος καὶ ὄφις

Ἰκτῖνος ἤρπασεν ὄφιν. Τοῦ δὲ ἰκτίνου ἀποπετομένου, ὁ ὄφις ἔδακεν αὐτόν. Ἔπειτα, ἀμφοτέρων  καταπιπτόντων, ὁ ὄφις εἶπέ σε τὴν δίκην δοῦναι ἀντὶ τῆς τοῦ ἰκτίνου ἀδικίας.

Ἀνάγνωσις τοῦ ρλε' μύθου

Ἰατρὸς <ἄτεχνος>
Ἰατρὸς ἦν ἄτεχνος. Οὗτος ἀρρώστῳ παρακολουθῶν, πάντων ἰατρῶν λεγόντων αὐτὸν μὴ κινδυνεύειν, ἀλλὰ χρονίσειν ἐν τῇ νόσῳ, οὗτος μόνος ἔφη αὐτῷ πάντα τὰ αὐτοῦ ἑτοιμάσαι· τὴν αὔριον γὰρ οὐκ ὑπερβήσῃ. Ταῦτα εἰπὼν ὑπεχώρησε. Μετὰ χρόνον δέ τινα ἀναστὰς ὁ νοσῶν προῆλθεν, ὠχρὸς καὶ μόλις βαίνων. Ὁ δὲ ἰατρὸς συναντήσας αὐτῷ· « Χαῖρε, ἔφη· πῶς ἔχουσιν οἱ κάτω ;» Κἀκεῖνος εἶπεν· « Ἠρεμοῦσι πιόντες τὸ τῆς Λήθης ὕδωρ. Πρὸ ὀλίγου δὲ ὁ Θάνατος καὶ ὁ Ἅιδης δεινῶς ἠπείλουν τοὺς ἰατροὺς πάντας, ὅτι τοὺς νοσοῦντας οὐκ ἐῶσιν ἀποθνῄσκειν, καὶ κατεγράφοντο πάντας. Ἔμελλον δὲ καὶ σὲ γράψαι, ἀλλ᾿ ἐγὼ προσπεσὼν αὐτοῖς καὶ δυσωπήσας, ἐξωμοσάμην αὐτοῖς μὴ ἀληθῆ ἰατρὸν εἶναί σε, ἀλλὰ μάτην διεβλήθης. »
[Ὅτι] τοὺς ἀπαιδεύτους καὶ ἀμαθεῖς καὶ κομψολόγους ἰατροὺς ὁ παρὼν μῦθος στηλιτεύει.
Ἰατρὸς καὶ νοσῶν
Ἰατρὸς νοσοῦντα ἐθεράπευε. Τοῦ δὲ νοσοῦντος ἀποθανόντος, ἐκεῖνος πρὸς τοὺς ἐκκομίζοντας ἔλεγεν· « Οὗτος ὁ ἄνθρωπος, εἰ οἴνου ἀπείχετο καὶ κλυστῆρσιν ἔχρητο, οὐκ ἂν ἐτεθνήκει. » Τῶν δὲ παρόντων ὑπολαβών τις ἔφη· « Ὦ βέλτιστε, οὐκ ἔδει σε ταῦτα νῦν λέγειν, ὅτε μηδὲν ὄφελός ἐστιν, ἀλλὰ τότε παραινεῖν, ὅτε τούτοις χρῆσθαι ἠδύνατο. »
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι δεῖ τοὺς φίλους ἐν καιρῷ ἀνάγκης τὰς βοηθείας παρέχειν καὶ μὴ μετὰ τῶν πραγμάτων ἀπόγνωσιν κατειρωνεύεσθαι.
Ἰκτῖνος καὶ ὄφις
Ἰκτῖνος ὄφιν ἁρπάσας ἀπέπτατο. Ὁ δὲ ἐπιστραφεὶς καὶ δακὼν καὶ ἀμφότεροι <ἐκ> τοῦ ὕψους κατενεχθέντες, ὁ μὲν ἰκτῖνος ἐτεθνήκει· ὁ δὲ ὄφις ἔφη αὐτῷ· « Τί τοσοῦτον ἐμάνης, ὅτι τοὺς μηδὲν ἀδικοῦντας βλάπτειν ἠβούλου; ἀλλὰ δίκην ἔδωκας τῆς ἁρπαγῆς δικαίαν. »
Ὅτι πλεονεξίᾳ τις προσέχων καὶ τοὺς ἀσθενεστέρους ἀδικῶν, ἰσχυροτέρῳ προσπεσών, ὡς οὐκ ἐλπίζει, ἐκτίσει τότε καὶ ἃ πρότερον ἐποίησε κακά.