Φράσεις διὰ τῆς παιδιᾶς.

Σχεδαὶ παικτικαὶ τῶν Γερμανῶν ἔχουσαι τοὺς τέτταρας ἱππεῖς·
τὸν τῶν  φυλλείων καὶ τὸν τῶν ἐρυθρῶν καὶ τὸν τῶν  κροτάλων καὶ τὸν τῶν βαλανίων.

Διὰ ταύτης τῆς παιδιᾶς φράσεις χρησταὶ ἀκούονται. Οὑ δὴ Ἑλληνικὴ ἡ παιδιά ἀλλὰ Γερμανική. Ἀπολαύσατε ἄρα τοῦ ἑξηκοστοῦ καὶ τρίτου διδάγματος.

Ἀνάγνωσις τοῦ ξγ' διδάγματος

βούλεσθε παιδιὰν παίζωμεν;
οὐδὲν κωλύει.
παιδιὰν τίνα;
(σκατιούμεθα).
τίς ὁ διαδώσων;
ἐμὸν τὸ ἐρωτᾶν.
τὰ βαλάνια, τὰ φυλλεῖα, τὰ ἐρυθρά, τὰ κρόταλα.
κρατεῖ τὰ βαλάνια.
ἀπόδος φυλλεῖα!
ἐγώ;
σὺ μέντοι!
τί κερδανῶ;
ὡς δυστυχής εἰμι!
μὴ δέδιθι!
εὐλαβοῦ, μὴ ἐκφύγῃ σε τῶν ἐρυθρῶν ὁ κράτιστος!
σὸν ἔργον φροντίζειν, ὅπως κρατήσομεν.
νῦν ὁ καιρός!
νῦν ἔχεται μέσος!
παῖε, παῖε τὸν πανοῦργον!
οὔ τοι μὰ Δία χαιρήσεις, ὁτιὴ τοῦτ’ ἔδρασας.
οἴμοι, διαρραγήσομαι!
τοὺς τρόπους σου ἐπίσταμαι.
εὖ γε ξυνέβαλες!
ἐθαύμασας;
ταύτῃ κράτιστός εἰμι.
ἀδικεῖς!
τὸ πραττόμενόν σε λέληθεν.
τί λέγεις;
σύγγνωθί μοι!
ἅπτε, παῖ, λύχνον!
τί δὴ μαθὼν τοῦτο ποιεῖς;
ἡ ἀνάγκη με πιέζει.
οἴμοι, τί δράσω;
χρηστόν τι συμβούλευσον.
ἐθέλει οὗτος κρατῆσαι.
λίθον ἕψεις!
Ἄπολλον ἀποτρόπαιε!
ἒ ἔ, παρὰ νῷν στενάζειν!
τοῦτ’ αὐτὸ γὰρ καὶ βούλομαι!
λόγισαι!
ἀπολώλαμεν ἡμεῖς.
ἀπότισον δῆτα!
φροῦδα τά χρὴματα!
φαῦλόν ἐστι τὸ ἐμὸν πρᾶγμα.
ἀθλίως πεπράγαμεν.