Ἔπαινος καὶ μέμψις

Τυδεΐδη μήτ᾽ ἄρ με μάλ᾽ αἴνεε μήτέ τι νείκει:

εἰδόσι γάρ τοι ταῦτα μετ᾽ Ἀργείοις ἀγορεύεις.

 Ἰλιάς, βίβλος ί, στίχοι σμθ' καὶ σν'

Ὁ μὲν Ὀδυσσεὺς οὐ θέλει τὸν Διομήδη οὔτε ἐπαινεῖν οὔτε μέμφεσθαι αὐτόν. Τοῦτο δὲ οὐ μέλει τῷ διδασκάλῳ. Ἀκούσωμεν οὖν τὸ  τριακοστὸν δίδαγμα.

Ἀνάγνωσις τοῦ λ' διδάγματος

τί οὖν ἐρεῖς περὶ τούτου τοῦ μαθητοῦ, γυμνασίαρχε;
οὐ σκαιὸς ἅνθρωπος.
οὐ σκαιός μοι δοκεῖ εἶναι.
δεξιὸς μὲν οὖν ἐστιν.
καὶ φιλομαθὴς καὶ ἀγχίνους.
ὁ δὲ ἕτερος ποῖός τις;
ἐστὶ τοῦ πονηροῦ κόμματος.
ἀλλὰ πρὸς τοῦτον μὲν ὕστερός ἐστί μοι λόγος.
ἐπιλήσμων γάρ ἐστι καὶ βραδύς.
καὶ οὐκ ἐπιμελής ἑστιν.
ἠλιθιώτατός ἐστι πάντων.
πολὺ πάνυ μεθέστηκεν.
οἶδά τοι.
ποιήσομέν τι τῶν προὔργου.
ἠλίθιός τε καὶ ἀργὸς καὶ γάστρις ἐστίν.
μελαγχολᾷ.
ὁ δὲ Ἀ. πῶς παρέχει τὰ ἑαυτοῦ;
καθ’ ὅσον οἷός τ’ ἐστίν.
ἐπιεικῶς.

εὖγε.
καλῶς.
ἀκριβῶς.
ὀρθῶς.
ἐπιεικῶς.
μετρίως.
μέσως.
φαύλως.
οὐκ ὀρθῶς.

Ἄσχολος

Ὁ μὲν διδάσκαλος κελεύει τοὺς μαθητὰς προσέχειν τῷ ἔργῳ, οἱ δὲ μαθηταὶ δρῶσιν αὐτό.

Νῦν δὴ τὸ ἔργον ποιητέον. Τοῦτο οὖν μέλει τοῖς μαθηταῖς μετ'ἀλλήλων συλλαλοῦσιν. Ἀκούσατε, ὦ φίλοι, τὸ εἰκοστὸν καὶ ἔνατον δίδαγμα.

Ἀνάγνωσις τοῦ κθ' διδάγματος

πᾶς χωρεῖ πρὸς ἔργον.
ἄγε δή, τί νῷν ἔντευθενὶ ποιητέον;
ταυτὶ δέδραται.
ταῦτα δράσω.
μελήσει μοι ταῦτα.
ἰδοὺ πάντα, ὧν δέει.
ἆρ’ ἔχεις ἅπαντα, ἃ δεῖ;
πάντα νὴ ∆ία πάρεστί μοι, ὅσων δέομαι.
φαυλότατον ἔργον.
ἵνα δὴ τί τοῦτο δρᾶτε;
χωρεῖ τὸ πρᾶγμα οὕτω πολλῷ μᾶλλον.
τῷ ἔργῳ πρόσεχε.
μὴ ποίει, ἅπερ οἱ ἄλλοι δρῶσι!
οὐ χωρεῖ τοὖργον.
τί δαὶ ποιήσεις;
ὑμέτερον ἐντεῦθεν ἔργον.
συλλαμβάνου, εἰ μὴ σέ τι κωλύει!
οὐ σχολή (μοι).

Τὸ μεταβάλλειν

Τοῦτο  τὸ βιβλίον ἔχει τάς τε πράξεις τῶν ἀποστόλων ἐν τῇ Ἑλλινικῇ καὶ τὴν μεταγραφὴν ἐν τῇ Ῥωμαϊκῇ. .  

Ἐν τῷ εἰκοστῷ καὶ ὀγδόῳ διδάγματι ἀκούομεν χρήσιμά τινα περὶ τοῦ μεταβάλλειν ἢ τοῦ μεταγράφειν. 

Ἀνάγνωσις τοῦ κη' διδάγματος

ζητήσατε τὸ περὶ Σωκράτους λαβόντες τὸ βιβλίον. ἐστὶ δὲ τὸ ἑκατοστὸν καὶ ἕβδομον.
ἀλλὰ προσέχετε τὸν νοῦν.
λέγωμεν ἑλληνικῶς ταῦτα μεταβάλλοντες.
ἴθι δὴ, λέγε, ὦ Ν.
ταῦτά μ’ ἤρεσας λέγων.
τίς σ’ ἐδίδαξε τὴν ἑλληνικὴν φωνήν;
λέγε.
τοῦτ’ αὖ δεξιόν.
λέγε δὴ σύ, ὦ ’γαθέ.
σκαιῶς ταῦτα λέγεις.
τοῦτ’ ἐστ’ Ἰωνικὸν τὸ ῥῆμα.
Ἰωνικῶς λέγεις;
φέρε δὴ, τί λέγεις;
ἀλλ’ ἀνύσας λέγε!
σύγ’ οὐδὲν εἶ.
δικαίως δὲ τοῦτό σοι λέγω.
σὺ γὰρ οὐδὲ τρία ῥήματα ἑλληνικῶς εἰπεῖν οἷός τ’ εἶ πρὶν ἐξαμαρτεῖν.
παῦε!
καὶ μεταγράφετε αὐτὸ τοῦτο ἑλληνιστί!
καὶ τὸ ἑξῆς.
μανθάνετε;
πάνυ μανθάνομεν.
τὸ ἔργον.
λαβὲ τὸ βιβλίον καὶ λέγε!
ἐς κόρακας! ὡς ἄχθομαι, ὁτιὴ ἐπελαθόμην τοὺς χάρτας (τὸ βιβλίον) προσφέρειν.
χρῆσόν τί μοι γραφεῖον καὶ χάρταν.

Τὰ Κρόνια

κβ' Βενώρ· Χριστούγεννα

Καλὰ Χριστούγεννα.

Ἐν τῷ ἀσπιδοπηγείῳ

ι' Βενώρ· Ἡ ναυμαχία

Ἑλληνικοὶ ποιηταί

Οἱ τῶν Ἑλλήνων καὶ οἱ τῶν Ῥωμαίων καὶ οἱ τῶν Ἰταλῶν ποιηταὶ κατὰ τὸν Ῥαφαήλ. 

Ἐν τῷ ἑβδόμῳ καὶ εἰκοστῷ διδάγματι ἔστι διάλογος μεταξὺ τοῦ διδασκάλου καὶ τοῦ μαθητοῦ περί τῶν βελτίστων Ἑλληνικῶν ποιητῶν.

Ἀνάγνωσις τοῦ κζ' διδάγματος

ἐκ τῆς Ἀντιγόνης τὸ νῦν εἰπὲ τὴν καλλίστην ῥἧσιν ἀπολέγων.
τὸ πρῶτον τῆς Ὀδυσσείας.
τί νοεῖ τοῦτο;
κακοδαιμονᾷς.
ὡς εὐηθικῶς!
ποῦ τὸν νοῦν ἔχεις;
παραφρονεῖς!
τὴν ῥῆσιν ταύτην οὐχ οὕτω Σοφοκλῆς ὑπελάμβανεν, ὡς σὺ ὑπολαμβάνεις. ὅρα δὴ βέλτιον.
σκόπει τὸ ῥῆμα τοῦτο!
ἥκω ταὐτόν ἐστι τῷ κατέρχομαι.
τίς ὁ νοῦς;
τουτὶ φρονίμως ἤδη λέγεις.
πάντ’ ἔχεις ἤδη.
εὖ γε συνέβαλες.
τοῦτο δήπου κάλλιστον πεποίηκε Σοφοκλῆς.
Σοφοκλῆς πρότερός ἐστ’ Εὐριπίδου.
ὁ δ’ ἀγαθὸς ποιητής ἐστι καὶ αὐτός.
οὐκ ἐπαινῶ Εὐριπίδην μὰ ∆ία.
οὐκ ἀναμιμνήσκει ἴαμβον Εὐριπίδου;
τουτὶ μὲν ἐπιεικῶς σύγ’ ἐπίστασαι.
Εὐριπίδην πεπάτηκας ἀκριβῶς.
πόθεν ταῦτ’ ἔμαθες οὕτω καλῶς;
Εὐριπίδου ῥήσεις ἐξεγραψάμην πολλάς.
λέξον τι τῶν νεωτέρων.
οὐκ ἄξιοί εἰσι τούτου, γόνιμον γὰρ ποιητὴν οὐκ ἃν εὕροις ἐν αὐτοῖς.
περὶ Αἰσχύλου δὲ τίνα ἔχεις γνώμην;
Αἰσχύλον νομίζω πρῶτον ἐν ποιηταῖς.
ἐπίστασαι τοῦτο τὸ ᾆσμα Σιμωνίδου;
μάλιστα.
ἔγωγε νὴ ∆ία.
βούλει πᾶν διεξέλθω;
οὐδὲν δεῖ.
ὄνομα δὲ τούτῳ τῷ μέτρῳ τί ἐστιν;
τὸ ᾆσμα οὐκ ἐπίσταμαι.
καὶ μὴν ἐπὶ τὸ δεύτερον τῆς τραγῳδίας μέρος τρέψομαι.

Εἰκών τις

Ἡ διδάσκαλος δείκνυσι τὴν εἰκόνα τοῖς μαθηταῖς.

Τὸ μὲν εἰκοστὸν καὶ ἕκτον δίδαγμα μικρόν. Ὁ δὲ διδάσκολος κελεύει τοὺς μαθητὰς  βλέψαι εἰκόνα τινά.

Ἀνάγνωσις τοῦ κϛ' διδάγματος

εἰκόνα ὑμῖν ἐπιδείξω.
βλέψατε κάτω!
βλέπετε ἄνω!
ποῖ βλέπεις;
ἑτέρωσε βλέπεις.
δεῦρο σκέψαι!
καὶ μὴν αἰσθάνομαι ψόφου τινὸς ἐξόπισθεν.
ἐν τῷ πρόσθεν.
παῦσαι λαλῶν!
οὐ μὴ λαλήσετε;

Οὐκ ὀρθαὶ ἀποκρίσεις

Λέγε, ὦ ’γαθέ!

Ὁ μὲν διδάσκαλος ἐρωτᾷ τὸν μαθητήν. Ὁ δὲ μαθητὴς οὐκ ὀρθῶς ἀποκρίνεται. Διὰ τοῦτο  ὁ διδάσκαλος ὀργιζόμενος μέμφεται αὐτόν. Ἀκούσατε οὖν τὸ εἰκοστὸν καὶ πέμπτον δίδαγμα.

Ἀνάγνωσις τοῦ κε' διδάγματος

πρόσεχε τὸν νοῦν.
ἀπόκριναι, ἅττ’ ἂν ἔρωμαι.
ἀπόκριναι σαφῶς!
λέξον μέγα.
ἀποκινδύνευε λεπτόν τι καὶ σοφὸν λέγειν.
λέγοις ἃν ἄλλο.
λέγε, ὦ ’γαθέ!
ἀλλ’ οὐκ ἔχειν ἔοικας, ὅτι λέγῃς.
τί σιωπᾷς;
εἰπέ μοι, ὅτι λέγεις.
τί ταῦτα ληρεῖς;
ἄλλως φλυαρεῖς.
οὐ ταὐτόν, ὦ τάν!
οὐ τοὖτ’ ἐρωτῶ σε.
καὶ μὴν ἐπερωτηθεὶς ἀπόκριναί μοι.
δι’ αἰνιγμῶν λέγεις.
σπουδάζεις ταῦτα ἢ παίζεις;
οὐδὲν λέγεις!
μὴ λάλει!
σίγα!
σιώπα!
οὐ σιγήσει;
ὦ μῶρε σύ!

Γελάσωμεν θεώμενοι τὰς τοῦ Βιβιπαρίδου εἰκόνας.

Ὁ ἀγαθὸς Ἰαπονικὸς  τεχνίτης Βιβιπάριδος ἔγραψε τάσδε τὰς εἰκόνας. Καὶ ὁ ἀνὴρ ἔχει βιβλίον τῶν ἡμερῶν ἐν τῇ Ῥωμαϊκῇ γεγραμμένον.  Οἱ δὲ ἐν τῷ Textkit τόπῳ τοὺς λογοὺς εὖρον.

Ἡ γραμματική

Πρισκιανὸς ὁ εὔδοξος Ῥωμαϊκὸς γραμματικὸς ἐξηγεῖται τοῖς μαθηταῖς τὴν γραμματικήν.

Τοῦτο τὸ δίδαγμα, τὸ εἰκοστὸν τέταρτον ὄν, περὶ τὴν γραμματικήν ἐστιν. Ἀκούσατε οὖν τὰ ὀνόματα τῶν πτώσεων καὶ τῶν χρόνων καὶ τῶν φωνῶν καὶ τῶν ἐγκλίσεων καὶ τῶν κεραιῶν.

Ἀνάγνωσις τοῦ κδ' διδάγματος

ἴθι νυν.
βούλομαι λαβεῖν σου πεῖραν, ὅπως ἔχεις περὶ τῶν ῾Ελληνικῶν.
ποία ἐστὶν ἡ γενικὴ ταύτης τῆς λέξεως;
ἡ ὀνομαστική, δοτική, αἰτιατική, κλητική;
μὴ δῆτα!
ἡ γενικὴ τῆς λέξεως ταύτης ἄχρηστός ἐστιν.
ὀρθῶς γε!
ποῖός ἐστιν ὁ ἐνεστὼς (χρόνος) τῆς ὁριστικῆς τοῦ ῥήματος τούτου;
μνημόσυνα ταῦτα γράψομαι.
γράφομαι τοῦτο.
ἡ ὑποτακτική, εὐκτική, προστακτική.
ὁ ἀπαρέμφατος, ἡ μετοχή.
ὁ παρατατικός, ὁ παρακείμενος.
ὁ ὑπερσυντελικός, ἀόριστος.
ὁ μέλλων. (πρῶτος, δεύτερος.)
τὸ ἐνεργητικόν, παθητικόν.
οὐκ ὀρθῶς τονοῖς.
ἡ κεραία (ἡ ὀξεῖα, βαρεῖα, περισπωμένη).
δεῖ τοῦ ἄρθρου.

Τὸ γράφειν

Αὑτὴ ἡ εἰκὼν ἐν Πομπήιοις εὑρεθεῖσα δείκνυσι κόρην τινὰ ἔχουσαν γραφεῖον καὶ πίνακα. 

Τὸ εἰκοστὸν καὶ τρίτον δίδαγμα ἔχει διάλογον μεταξὺ διδασκάλου καὶ μαθητοῦ. Τὸ δὲ τοῦ μαθητοῦ ἔργον οὐκ ἀρέσκει τῷ διδασκάλῳ. 

Ἀνάγνωσις τοῦ κγ' διδάγματος

φέρ’ ἴδω, τί οὖν ἔγραψες.
ἰδού.
ἐστὶ δὲ περὶ τοῦ τὰ γεγραμμένα;
φέρε τὸ βιβλίον, ἵν’ ἀναγνῶ.
φέρ’ ἴδω, τί ἔνεστιν.
ἔχεις κυκλομόλυβδον;
τὸ ῥῶ τουτὶ μοχθηρόν.
τουτὶ τί ποτ’ ἐστὶ γράμμα;
οὐκ ἐπιμελὴς εἶ.
αὐτὸς σὺ ταῦτα ἔγραφες;
συντέτακται μὲν ταῦτα ὑπ’ ἐμοῦ, διώρθωται δὲ ὑπὸ τοῦ πατρός.
ἦ πάντα ἐπελήλυθας κοὐδὲν παρῆλθες;
δοκεῖ γοῦν μοι.
οὐκ ἔνεστι τοῦτο.
οὐκ ἐκάθευδον τὴν νύκτα, ἀλλὰ διεπονούμην πρὸς φῶς περὶ τὸν λόγον.
τοὺς τρόπους σου ἐπίσταμαι.
ἐνταῦθα δὶς ταὐτὸν εἶπες!
εὐθὺς ἡμάρτηκας θαυμασίως ὡς.
ἔχει τὸ σὸν εἴκοσιν ἁμαρτίας.
πολλά σε λανθάνει.

Ὕστερος παρών

Τοῦτο τὸ ὡρολόγιον οὐκέτι χωρεῖ.

Ὁ ταλαίπωρος μαθητὴς ὕστερος ἥκει εἰς τὸ γυμνάσιον ὅτι οὐ χωρεῖ τὸ ὡρολόγιον αὐτοῦ. Ὀργίζεται οὖν ὁ διδάσκαλος. Ἡμεῖς δὲ ἀκούσωμεν τὸ εἰκοστὸν καὶ δεύτερον δίδαγμα.

Ἀνάγνωσις τοῦ κβ' διδάγματος

ἀλλ’ εὐχώμεθα!
μῶν ὕστερος πάρειμι;
ὕστερος ἦλθον!
Ἄπολλον ἀποτρόπαιε! -- οἴμοι κακοδαίμων.
κακοδαίμων ἐγώ!
οἴμοι τάλας!
πόθεν ἥκεις ἐτεόν.
ὕστερον αὖθις ἦλθες!
τοῦ ἕνεκα τηνικάδε ἀφίκου;
οὐ γάρ πω ἐσήμηνε τὴν ὀγδόην.
ὕστερος σὺ ἦλθες τοῦ σημείου.
μὴ ἀγανάκτει· τὸ γὰρ ὡρολόγιον μου οὐκ ὀρθῶς χωρεῖ.
ἄληθες; ἀλλὰ δεῖξον!
κάθιζε!

θ' Βενώρ· Ὁ ναύαρχος καὶ ὁ δοῦλος

Εἰς τὸ γυμνάσιον

Ῥωμαϊκὴ εἰκὼν ποιηθεῖσα μεταξὺ τοῦ ρπ' καὶ τοῦ ρπε' ἔτους μετὰ Χριστὸν
καὶ δεικνῦσα  ἕνα διδάσκαλον καὶ τρεῖς μαθητάς.

Ἐν τῷ εἰκοστῷ καὶ πρώτῳ διδάγματι ἀκούομεν ὅτι καιρός ἐστι ἡμῖν βαδίζειν εἰς τὸ διδασκαλεῖον. Τοιγαροῦν καθ' ἡμέραν μανθάνωμεν.

Ἀνάγνωσις τοῦ κα' διδάγματος

ἰέναι ὥρα σοί ἐστιν.
ὥρα ἐστὶν εἰς τὸ γυμνάσιον βαδίζειν.
ἔτι καὶ νῦν μελετῶ.
ἤδη κατέχω τὴν ἐμὴν ἀνάγνωσιν.
ἤδη ἔμαθον, ὅπερ εἴληφα.
οὐκ ἂν φθάνοις εἰς τὸ γυμνάσιον ἰών;
μή νυν διάτριβε! -- σπεῦδέ νυν!
ὁ καῖρός ἐστι μηκέτι μέλλειν.
μὴ φροντίσῃς.
μηδὲν δείσῃς.
μηδὲν φοβηθῇς.
χαίρετε, συμμαθηταί!
τόπον ἐμοὶ δότε ἐμόν!
τὸ βάθρον.
σύναγέ σε (σεαυτόν).
ἐμὸς ὅδε ὁ τόπος ἐστίν.

Τὸ δεῖπνον

Οἱ δοῦλοι παρασκευάζουσι τὸ δεῖπνον. Ἔμπροσθεν μέν ἐστι κρέα λαγῷα. Ὄπισθεν δ' ὁρῶμεν ὀρνίθεια. Παῖς τις φέρει κρέα ὠπτημένα μετὰ γεωμήλων καὶ λαχανικοῦ εἰς τὴν τράπεζαν. 

Τέλος ἐν τῷ εἰκοστῷ διδάγματι αὐκούομεν περὶ δείπνου. Οἱ μὲν ἄνθρωποι  ἐσθίουσι διὰ τοῦ δείπνου κρέα μετὰ γεωμήλων καὶ λαχανικοῦ καὶ καταχύσματος. Ἔπειτα διὰ τοῦ ἐπιδείπνου ἔχουσι πλακοῦς καὶ τυρός καὶ πόπανα. Διὰ δὴ παντός ἐστιν οἶνος.

Ἀνάγνωσις τοῦ κ' διδάγματος

ἐπ’ ἄριστον καλῶ σε.
ἐπ’ ἄριστον μ’ ἐκάλεσεν.
εὐωχησόμεθα ἡμεῖς γε.
ἐλογιζόμην ἐγώ σε παρέσεσθαι.
ἀριστᾷ.
πάρεστι κρέα ὠπτημένα.
γεώμηλα καὶ λαχανικόν.
(κρέα) μόσχεια.
βόεια.
χοίρεια.
πάρεστι (κρέα) ἄρνεια μετὰ γεωμήλων.
ἐρίφεια.
κωλῆ.
λαγῷα.
ὀρνίθεια.
ἐγχέλεια.
οὐ χαίρω ἐγχέλσιν, ἀλλ’ ἥδιον ἃν φάγοιμι ὀρνίθεια.
ταῦτα γὰρ ἥδιστ’ ἐσθίω.
τοῦτο χθὲς ἔφαγον.
φέρε δεῦρο κίχλας ἐμοί!
γεῦσαι λαβὼν!
φάγε τουτί!
μὰ τὸν ∆ία, οὐ γὰρ οὐδαμῶς μοι σύμφορον.
ἔντραγε τουτί!
οὐ προσαναγκάζομεν οὐδαμῶς.
τὰ κρέα ἥδιστά ἐστιν.
ὡς ἡδύ!
ὡς ἡδὺ τὸ κατάχυσμα!
ἕν ἔτι ποθῶ.
δός μοι δῆτα ὀλίγον τι ἄρτου!
καὶ χορδῆς τι καὶ ἔτνος πίσινον.
τὸ ἐπίδειπνον.
τί ἐπιδειπνήσομεν;
παράθες ἔτι ὀλίγον τι ἄρτου πυρίνου μετὰ τυροῦ ἑλβητικοῦ.
πόπανα πέττεται.
λαβὲ καὶ πλακοῦντος πίονος τόμον.
κάλλιστα· ἐπαινῶ.
κἀμοί γ’ ἅλις.
φέρ’ οἶνον (λευκόν, ἐρυθρόν)
ὀσμὴν ἔχει ὁ οἶνος ὁδί.
ἡδέως πίνω τὸν οἶνον τονδί.
οἶνός ἐστι περιλελειμμένος.
πόσον τι;
ὑπὲρ ἥμισυ.
τί χρήσομαι τούτῳ;
ἴθι λαβὼν τοῦτο.

Πεινῶ

Ἐν ταύτῃ τῇ εἰκόνι εἰσὶν μὲν πρόσω ἐξ εὐωνύμων δύο πειρούνια*,  τέτταρα 

λεκάνια, ἕν χειρόμακτρον ἐπὶ τῶν λεκανίων, ἕν μαχαίριον, δυό κουτάλια*. 

Ὀπίσω δὲ δυὸ τρυβλία, ἓν ποτήριον ἀλλ' οὐδὲν κύπελλον.

Ἆρα πεινᾶτε; Πῶς ἐν τῇ Ἀττικῇ διαλέκτῳ λέγομεν ὅτι φαγεῖν ἐθέλομεν; Ἀκούωμεν  τὸ ἔνατον καὶ δέκατον δίδαγμα.

Ἀνάγνωσις τοῦ ιθ' διδάγματος

λιμός με λαμβάνει.
οὐκ ἔχω καταφαγεῖν.
βουλιμιᾷ.
ἀπόλωλα ὑπὸ λιμοῦ.
φέρε τί σοι δῶ φαγεῖν; (πιεῖν;)
δός μοι φαγεῖν!
βαδιοῦμαι ἐπὶ δεῖπνον.
οὔπω δεδείπνηκας;
μὰ ∆ι’ ἐγὼ μὲν οὔ.
δεῖ με χωρεῖν ἐπὶ δεῖπνον.
ἀλλ’ ἐπὶ δεῖπνον ταχὺ βάδιζε!
ἐπὶ δεῖπνον ἔρχεται.
τὸ δεῖπνον ἐστ’ ἐπεσκευασμένον.
τὸ κύπελλον.
τὸ λεκάνιον.
τὸ τρυβλίον.
τὸ μαχαίριον.
τὸ περόνιον.*
τὸ χειρόμακτρον.

η' Βενώρ· Τὸ μέγα Ῥωμαϊκὸν ναυτικόν

Φέρε ζῦθον!

Εἰκὼν ἐν Πομπήιοις δεικνῦσα καπηλεῖόν τι. Πάρεισιν δ' ἐν τῷ καπηλείῳ τέτταρες ὠνῆται καὶ εἷς παῖς. 

Ἡ δεκάτη καὶ ὀγδόη ἠχωγραφὴ διδάσκει τί λέγωμεν ἐν τῷ καπηλείῳ. Ἐκεῖ οἱ μὲν ἄνθρωποι πίνουσιν ζῦθον καὶ ἐσθίουσι λαγῷα, ὁ δὲ παῖς κομίζει αὐτούς. Διὰ δὲ τὸ πολὺ ζῦθον πίνειν μεθύσκονται. Καπνὸς δὲ γίγνεται ἐκ τοῦ πυρός.  

Ἀνάγνωσις τοῦ ιη' διδάγματος

παῖ! παῖ!
οὐ περιδραμεῖταί τις δεῦρο τῶν παίδων;
οὗτος σὺ, παῖ, ποῖ θεῖς; -- Ἐπ' ἐκπώματα.
ἐλθὲ δεῦρο!
ἔνεγκέ μοι ταχέως ζῦθον καὶ λαγῷα.
ταῦτα, ὦ δέσποτα.
ἰδού, ἅπαντ’ ἐγὼ φέρω.
ὡς ἡδὺς ὁ ζῦθος!
οὐκ ἀρέσκει με.
ὄζει πίττης ὁ ζῦθος ὀξύτατον.
φέρε σὺ ζῦθον ὁ παῖς -- πάσῃ τέχνῃ!
οὐ θᾶττον ἐγκονήσεις;
κακῶς ἐπιμελεῖ ἡμῶν!
παῖ, ἕτερον ἔγχεον!
ἔγχει κἀμοί!
εἰς ἑσπέραν μεθυσθῶμεν διὰ χρόνου.
κακὸν τὸ πίνειν!
κραιπάλη γίγνεται ἀπὸ τοῦ ζύθου.
ἐπὶ ζῦθον εἶμι.
καλῶ σε, εἴ τι δέοι. (ἐάν τι δέῃ).
ἕτερον ἰὼν κομιοῦμαι.
ἰδού, τουτὶ λαβέ
καλῶς. εὐεργετήσω σε.
οὐχ οἷός τ’ εἰμὶ ἐνθάδε μένειν.
ὁ καπνὸς δάκνει τὰ βλέφαρά μου.
ἤ πίθι ἤ ἄπιθι!
ἕπου μετ’ ἐμοῦ.
ὁ καπνός μ’ ἐκπέμπει.
παῖ, λόγισαι ταῦτα.
εἴχετε ζύθου ἕξ (ποτήρια) καὶ λαγῷα καὶ ἄρτον· γίγνονται οὖν ἡμἶν δύο μάρκια καὶ ἡμίσεια.
ἰδού, λαβέ.
σφαλλόμενος ἔρχομαι.

Δεῦρ' ἐλθέ!

Δεῦρ' ἔλθε, κυνίδιον.

Ἐν τῷ δεκάτῳ καὶ ἑβδόμῳ διδάγματι ἀκούομέν τινος καλοῦντος ἕτερον. Ὁ μὲν πρῶτον προσέρχεται, ἔπειτα δὲ φροῦδός ἐστιν - τοῦτ'ἔστι πρὸ ὁδοῦ - εἰς τὸ κουρεῖον, ὅπου ὁ κορεὺς κείρει τὰς τρίχας τε καὶ ξυρεῖ τοὺς πώγωνας.

Ἀνάγνωσις τοῦ ιζ' διδάγματος

δεῦρ’ ἐλθέ!
ἐλθὲ δεῦρο!
χώρει δεὖρο!
βάδιζε δεῦρο, ὡς ἐμέ!
ἥκεις ὥσπερ κατὰ θεῖον.
πόθεν ἥκεις;
ἀτὰρ πόθεν ἥκεις ἐτεόν;
ἐκ Μυλλέρου ἔρχομαι.
εἴσιθι ἅμ’ ἐμοί.
δέομαί σου παραμεῖναι ἡμῖν.
ἀλλ’ οὐχ οἷόν τε!
ποῖ βαδίζεις;
οὐ παραμενεῖς;
οὐ σ’ ἀφήσομεν.
βούλομαι εἰς τὸ κουρεῖον.
οὐκ ἀφήσομέν σε μὰ ∆ία οὐδέποτε.
μέθεσθέ μου!
ἴτε δεῦρ’ ὡς ἐμὲ ταχέως.
εἰς ἑσπέραν ἥξω.
φροῦδός ἐστιν.
ποῖ γὰρ οἴχεται;
εἰς τὸ κουρεῖον οἴχεται.
οἴκαδ’ ἔρχεται.
ἀπίωμεν οἴκαδ’ αὖθις.
ἀπαντῆσαι αὐτοῖς βούλεται.
ξυνήντησεν αὐτῇ.
ποῖ ἀπαντησόμεθα;
ἐνθάδε.

Mεῖνον!

Ἐπίσχες, μεῖνον, στῆθι,  φησὶ ὁ Ἀπόλλω τῇ Δάφνῃ.

 Ἐν τῷ ἑξηκαιδεκάτῳ μαθήματι πυνθανόμεθα  ὅπως κελεύομεν μέν τινα μεῖναι. Ἐνίοτε δ'ἡ  κελευσθεῖσα οὐ μένει.

 Ἀνάγνωσις τοῦ ιϛ' διδάγματος

ἐπίσχες, οὗτος!
ἔχε νυν ἥσυχος!
μέν’ ἥσυχος! στῆθι!
κελεύει σε Κάρολος περιμεῖναι.
ἔχ’ ἀτρέμας αὐτοῦ!
οὐ μενεῖς;
ἐπανάμεινόν μ’ ὀλίγον χρόνον.
ἀλλ’ ἥξω ταχέως.
ποῦ ἀναμενῶ;
ἧκέ νυν ταχύ!
οὗτος ὄπισθεν προσέρχεται.
ἀλλὰ περιμενοῦμεν.
ἰδού, πάρειμι.
ἥκεις;
μῶν ἐπισχεῖν σοι δοκῶ;
ποῦ ποτ’ ἦσθα ἀπ’ ἐμοῦ (ἀφ' ἡμῶν) τὸν πολὺν τοῦτον χρόνον;

Τὸ ἔρχεσθαι. Ἡ ὁδός.

Οἱ μὲν βαδίζουσιν, οἱ δὲ χρῶνται τῇ ἁμάξῃ, οἱ δὲ τῷ λεωφορείῳ. 

Ἐν τῷ πέμπτῳ καὶ δεκάτῳ διδάγματι ἀκούομεν ὅπως οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται πρὸς τὸν σταθμόν. Τί δ' ἐστὶ τὸ λεωφορεῖον; Οἱ γὰρ πάλαι οὐκ εἶχον αὐτό. Ἀλλὰ ῥᾴδιόν ἐστιν·  τὸ λεωφορεῖόν ἐστιν ὄχημα τὸν λαὸν φέρον. 

Ἀνάγνωσις τοῦ ιε' διδάγματος

ἕπου!
ἕπου μετ’ ἐμοῦ!
ἔστ’ οὐ μακρὰν ἄποθεν ὁ σταθμός.
ἄγε νυν ἴωμεν.
ἀπίωμεν.
χωρῶμεν.
χώρει!
προίωμεν ὑμῶν.
ἁμάξῃ χρήσομαι.
ἐγὼ μὲν οὖν χρήσομαι τῷ λεωφορείῳ.*
βαδίζω ἔγωγε.
ὀχεῖ.
φράζε, ὅπῃ τάχιστα ἀφιξόμεθα εἰς τὸν σταθμόν;
οὐ δυνάμεθα ἐξευρεῖν τὴν ὁδόν.
οὐκέτι οἶδα, ποῦ γῆς ἐσμεν.
τῆς ὁδοῦ ἡμάρτηκας.
ὦ φίλοι θεοί!
ἴθι τὴν ὁδὸν ταυτηνὶ καὶ εὐθὺς ἐπὶ τὴν ἀγορὰν ἥξεις.
εἶτα τί;
εἶτα βαδιστέα σοι ἐπὶ δεξιά (ἐπ’ ἀριστερά).
ὀρθήν!
πόση τις ἡ ὁδός;
καλῶς.
ἀλλὰ σπεύδωμεν.
χώρει!
ὕστερον ἤλθομεν τοῦ δευτέρου σημείου.

Ἔξοδος

Ἁμαξοστοιχία* ἀπερχομένη ἐκ τοῦ τῆς Ὀλυμπίας σιδηροδρομικοῦ* σταθμοῦ. 

Ἐν τῷ δεκάτῳ καὶ τετάρτῳ διδάγματι ἀκούομεν νέους λόγους τινάς. Οἱ μὲν πάλαι οὐδὲ εἶχον τὴν ἁμαξοστοιχίαν οὐδὲ τὸν σιδηροδρομικὸν σταθμόν. Οἱ δὲ νῦν ἔχουσι καὶ τὸ ἀεροσκάφος. 

Ἀνάγνωσις τοῦ ιδ' διδάγματος

ἆρ’ ἔχεις ἐφόδιον ἱκανὸν;
πότε ἄπει εἰς Βερόλινον* (Λόνδινον, Βιέννην, Γαστάïν, Παρισίους, Πετρούπολιν*, εἰς Ἑλβητίαν, Κίσσιγγεν, ∆ρέσδην, Βρυξέλας*, Μόναχον*);
τῇ δωδεκάτῃ Νοεμβρίου.
εἰς Λεψίαν οὔπω ἐλήλυθας;
ἐν τῷ ἀναπαύλης χρόνῳ ἐπιθυμῶ ἐλθεῖν εἰς ἀγρόν.
τίς σοι γενήσεται πόρος τῆς ὁδοῦ;
τῇ τετάρτῃ ὥρᾳ χρώμενος τῇ ἁμαξοστοιχίᾳ.*
ὥρα βαδίζειν ἄρ’ ἐστίν.
ὥρα ἐστὶν εἰς τὸν (σιδηροδρομικόν*) σταθμὸν βαδίζειν.
ὥρα ἦν πάλαι.
ἀλλ’ ἴθι χαίρων!
χαῖρε καὶ σύ!
οἴχεται.
ὁ ἐμὸς ἀδελφὸς πέντε μῆνας ἄπεστιν.
ἀποδημῶν ἐστιν.

Ὁ ἀήρ

Εὐδία ἐστίν. Οἱ οὐν ἄνθρωποι σχολάζουσιν ἐν τῇ ἐξέδρᾳ.

Τὸ δέκατον καὶ τρίτον δίδαγμα διδάσκει λέγειν περὶ τοῦ ἀέρος. Διὸ νομίζω ὅτι τοῦτο μάλα χρηστὸν ἔσται τοῖς τὴν Ἑλληνικὴν γλῶτταν λελεῖν πειρωμένοις.

Ἀνάγνωσις τοῦ ιγ' διδάγματος

ποῖος ὁ ἀὴρ τὸ νῦν;
τί γὰρ ὁ Ζεὺς ποιεῖ;
εὐδία ἐστίν.
εὐδία ἐστὶν ἡδίστη.
ἐξέχει εἵλη. ἔχομεν ἥλιον.φαίνεται ὁ ἥλιος. ἥλιος λάμπει.
θάλπος ἐστίν.
ἄνεμος γίγνεται.
ἄνεμος πνεῖ μέγας.
ἄνεμος γίγνεται βόρειος, νότιος, ἀνατολικός, δυτικός.
ξυννεφεῖ.
ψακάζει.
ὕει.
ὄμβρος πολὺς γίγνεται.
βροντᾷ.
βρονταὶ γίγνονται καὶ κεραυνοί.
ἀστράπτει πολὺ νὴ ∆ία.
ἔπεσε σκηπτός. ἔπεσε κεραυνός.
ψῦχός ἐστιν. (ψ. ἐστι μέγιστον.)
νίφει· βαβαιάξ!
χιὼν γίγνεται πολλή.
κρύος γίγνεται.
τί πάλιν συνάγεις τὸ σκιάδειον;
ἐκπέτασον αὐτό!
φέρε τὸ σκιάδειον!
ὑπέρεχέ μου τὸ σκιάδειον.
τὸν πηλὸν τουτονὶ φύλαξαι!

ζ Βενώρ· Συντυγχάνουσιν

>

ϛ Βενώρ· Τὸ πτῶμα τοῦ οἴκου Ὤρ.

Ὁ νῦν χρόνος. Ἑορταί

Αἱ ὧραι τοῦ ἔτους.
Εἰκὼν τοῦ τετάρτου ἀιῶνος μετὰ τὸν Χριστὸν ἐν τῇ πόλει Κομπλούτῳ τῆς Ἰσπανίας.
Ἄνω, ἐκ δεξιῶν· τὸ ἔαρ. Ἄνω, ἐξ εὐωνύμων· τὸ θέρος.
Κάτω ἐξ ἀριστερῶν, τὸ φθινόπωρον. Κάτω, ἐκ δεξιῶν·  ὁ χειμών.

Ἐν τῷ δωδεκάτῳ διδάγματι μανθάνομεν λέγειν καὶ περὶ τοῦ νῦν χρόνου καὶ τὰς ὥρας τοῦ ἔτους καὶ τὰς ἑορτὰς καὶ τοὺς μῆνας. Προσεσχετε δή· τὸ ἔναγχος ἐκ τοῦ ἄγχι, ἐγγύς, πλησίον· τὸ τῆτες σημαίνει ἐν τούτῳ τῷ ἔτει· τὸ πέρυσιν σημαίνει ἐν τῷ παρελθόντι ἔτει· τὸ νέωτα σημαίνει ἐν τῷ νέῳ ἔτει. Καὶ δὴ καί ἐσμεν νῦν ἐν τῷ δισχιλιοστῷ πέμπτῳ δεκάτῳ ἔτει.  Κατὰ δὲ τοὺς Ἕλληνας τὸ δισχιλιοστὸν ἔνατον δέκατον ἔτος ἐστὶ ἐξ αὐτοῦ τὸ πέμπτον, οὐδὲ τὸ τετάρτον.Τέλος, τὸ "ἐπετείος, ον" ἐπίθετον σημαίνει κατ' ἔτος.

Ἀνάγνωσις τοῦ ιβ' διδάγματος

ἐν τῷ νῦν χρόνῳ.
ὥσπερ καὶ πρὸ τοῦ.
ἐς τίνα ἡμέραν;
ἐς αὐτίκα μάλα.
τὸ ἔναγχος.
ἱκανὸν χρόνον.
μεθ’ ἡμέρας πεντεκαίδεκα ἀπὸ τῆς τήμερον.
τῆτες.
πέρυσιν.
εἰς νέωτα.
δι’ ἔτους πέμπτου.
κατὰ μῆνα.
τὸ ἔαρ. τὸ θέρος.
τὸ φθινόπωρον. ὁ χειμών.
χειμῶνος ὄντος.
ἡ ἑορτή.
τὰ Χριστούγεννα.*
ἡ πρώτη τοῦ ἔτους.
αἱ ἀπόκρεω.*
ἡ μεγάλη παρασκευή.*
τὸ πάσχα.*
ἡ πεντηκοστή.
τὰ γενέθλια.
οἶδα τὴν τήμερον (αὔριον) ἡμέραν οὖσαν γενέθλιόν σου.
ἡ ἐπέτειος ἑορτή.
οἱ μῆνες· Ἰανουάριος. Φεβρουάριος. Μάρτιος. Ἀπρίλιος. Μάïος. Ἰούνιος. Ἰούλιος. Αὔγουστος. Σεπτέμβριος. Ὀκτώβριος. Νοέμβριος. ∆εκέμβριος.

Μέρη τῆς ἡμέρας

Τὰ  τῆς ἡμέρας μέρη κατὰ τὸν Γουλιέλμον Χόγκαρθ.
 Ἄνω, ἐξ εὐωνύμων· ἡ ἕως. Ἄνω, ἐκ δεξιῶν· ἡ μεσημβρία.
Κάτω, ἐξ ἀριστερῶν· ἡ ἑσπέρα. Κάτω, ἐκ δεξιῶν· ἡ νύξ.

Ἐν τῇ ἑνδεκάτῃ ἠχωγραφῇ ἀκούομεν πῶς τὰ τῆς ἡμέρας μέρη καλεῖται. Οὐ δ'ἐν τῇ Λονδίνῃ τῆς Βρεταννίας, ἀλλ' ἐν ταῖς Ἀθῆναις τῆς Ἑλλάδος. 

Ἀνάγνωσις τοῦ ια' διδάγματος

ἐξ ἑωθινοῦ.
ἐξ ἕω.
ἕωθεν εὐθύς.
φῶς ἐστιν.
ἕωθεν.
αὔριον ἕωθεν.
ἐν μεσημβρίᾳ.
πρὸ μεσημβρίας.
μετὰ μεσημβρίαν.
σκότος γίγνεται.
ἐν (τῷ) σκότῳ.
εἰς ἑσπέραν.
τῆς ἑσπέρας.
ἑσπέρας.
νύκτωρ ὀψέ.
δι’ ἡμέρας.
ὅλην τὴν νύκτα.
τῇδε τῇ ἡμέρᾳ -- τήμερον
χθές, ἐχθές.
αὔριον.
ἕνης, εἰς ἕνην.
τρίτην ἡμέραν (νεωστί.)

ε' Βενώρ · Ἡ ἀγρία τιμωρία τοῦ Μεσσάλα.

Διορθώσατε, ἀντιβολῶ.

Τίς ὥρα ἐστίν;

Κάτω· οἱ γεωργοὶ πονοῦσιν ἐν τῷ ἀγρῷ διὰ τὰς τῆς ἐργασίας ὥρας.
Ἄνω· ὁ οἰκοδεσπότης δίδωσι τὸν μισθὸν τοῖς τῆς ἑνδεκάτης ὥρας ἐργάταις. 

Ἐν τῷ δεκάτῳ διδάγματι μανθάνομεν ἐρωτᾶν καὶ λέγειν τὴν ὥραν. Τοῦτο δὲ χρήσιμόν ἐστι καὶ τοῖς σπουδαίοις καὶ τοῖς τῆς ἑνδεκάτης ὥρας.

Ἀνάγνωσις τοῦ ι’ διδάγματος

τίς ὥρα ἐστίν;
πηνίκ’ ἐστὶ τῆς ἡμέρας;
ἐστὶ μία ὥρα.
εἰσὶ δύο (τρεῖς, τέτταρες) ὧραι.
ἐστὶ μία ὥρα καὶ ἡμίσεια.
πηνίκα;
τῇ πρώτῃ ὥρᾳ.
τῇ δευτέρᾳ (ὥρᾳ).
περαιτέρω ἐστίν.
εἰσὶν ἑπτὰ ὧραι καὶ τέταρτον.
εἰσὶ δώδεκα (ὧραι) καὶ τρία τέταρτα.
περὶ τὴν τρίτην ὥραν.
περὶ τὴν τετάρτην καὶ ἡμίσειαν.
ἥξω εἰς τὴν δεκάτην καὶ τρία τέταρτα.

Ὄνομά σοι τί ἐστιν;

δός μοι ἔτι πρόφρων, καί μοι τεὸν οὔνομα εἰπὲ
αὐτίκα νῦν, ἵνα τοι δῶ ξείνιον, ᾧ κε σὺ χαίρῃς· 

Μάθωμεν μὲν ἐν τῷ ἐνάτῳ διδάγματι καὶ ἐρωτᾶν καὶ λέγειν τοὔνομα. Συμφέρει δ' ἐνίοτε κρύπτειν τὸ ἡμέτερον ὄνομα.

Ἀνάγνωσις τοῦ θ’ διδάγματος

ὄνομά σοι τί ἐστιν;
τίνα σοι ὀνόματα;
τί σοί ποτ’ ἔστ’ ὄνομα;
σὺ δὲ τίς εἶ;
τίς δ’ εἶ σύ;
σὺ δ’ εἶ τίς ἐτεόν;
ὄνομά μοι Μύλλερος.
τίς ποθ' ὅδε;
τίς ἄρα ποτ’ ἐστίν;
καὶ ποδαπός;
ποῦ κατοικεῖς;
ἐγγύτατα οἰκῶ.
τηλοῦ οἰκῶ.
μὴ κάλει μου τοὔνομα!
οὐ μὴ καλεῖς με; ἱκετεύω!

Ἐρωτήματα

Τί ἐστιν ὃ μίαν ἔχον φωνὴν τετράπουν καὶ δίπουν καὶ τρίπουν γίνεται;

Μὴ φοβηθῆτε, ὦ φίλοι. Οὐ γὰρ ἀκούομεν τῆς Σφιγγὸς ἐν τῷ ὀγδόῳ διδγάματι, ἀλλὰ μανθάνομεν ῥᾴδια ἐρωτήματά τινα.

Ἀνάγνωσις τοῦ η’ διδάγματος

τί δ’ ἔστιν;
τί λέγεις;
τί δή;
τί δαί;
πῶς δή;
πῶς δαί;
ὁτιὴ τί δή; τιὴ τί δή;
τίνος ἕνεκα;
τίνι τρόπῳ;
πῶς δή;
ποῦ δῆτα;
ποῖ;
πόθεν;
πηνίκα;
κολάζει αὐτόν.
τί δράσαντα;
τί δρῶν.
ἵνα δὴ τί;
τί τὸ πρᾶγμα;
οὐ καὶ σοὶ δοκεῖ;
πῶς φής;
τί ἐγὼ δέ;
φέρ’ ἴδω!
τί δέ, ἐπιδόσεις λαμβάνεις;

Ἐπίστασαι ἑλληνίζειν;

Χαῖρε, ὦ κόρη. Ἐπισταμαι ἑλληνίζειν ἔγωγε. Καὶ σύ; Διαλεχθῶμεν οὖν Ἑλληνιστί.

Τέλος εὑρήκατε τὴν κόρην. Δεῖ νῦν διαλέγεσθαι. Ἀλλὰ πῶς; Ἄρξασθε ἀκούοντες τὸ ἕβδομον δίδαγμα.

Ἀνάγνωσις τοῦ ζ’ διδάγματος

πότερον θέλεις ῥωμαϊστὶ λαλεῖν ἢ ἑλληνιστί;
ἐπίστασαι ἑλληνίζειν;
ὀλίγον τι.
εἰκότως γε!
μάλιστα!
ἔγωγε νὴ ∆ία!
ταύτῃ κράτιστός εἰμι.
καλῶς!
διαλεχθῶμεν οὖν ἑλληνικῶς!
οὐδὲν κωλύει.
ἀρξώμεθα!
τί λέγεις;
ξυνίης τὰ λεγόμενα;
ξυνῆκας, ὃ λέγω;
οὐ ξυνίημι μὰ ∆ία.
αὖθις ἐξ ἀρχῆς λέγε, ἀντιβολῶ.
βούλει σχολαίτερον λέγειν;

δ' Βενώρ · Ὁρμὴ ἐπὶ τὸν ἡγεμόνα

Ἐπαινῶ!

Ἀλλ'ἐπαινοῦμεν ὑμᾶς, ὦ Φιλήμων καὶ Βαυκίς. 

Τί ἐροῦμεν ὅταν χαρισώμεθα; Καὶ τί ἀποκρινοῦμαι ὅταν οἱ ἄλλοι χάριν ἴδωσιν ἧμιν; Μάθωμεν οὖν ἀκούοντες.

Ἀνάγνωσις τοῦ ϛ’ διδάγματος

ἐπαινῶ!
ἐπαινῶ τὸ σόν!
ἐπαινῶ τὴν σὴν πρόνοιαν.
εὖ γ’ ἐποίησας!
γενναῖος εἶ.
χάριν γε εἴσομαι, ἐὰν τοῦτο ποιῇς.
κεχάρισαί μοι.
πόλλ’ ἀγαθὰ γένοιτό σοι!
καλῶς!
κάλλιστα· ἐπαινῶ.
εὖγε! εὖγε!
ὡς ἡδύ!
ἀλαλαί!
οὐδὲν διαφέρει.
ὀλίγον μέλει μοι.
τί δ' ἐμοὶ ταῦτα;
τί σοὶ τοῦτο;
σοὶ δ’ ἴσως οὐδὲν μέλει.
αὐτὸς σκόπει σύ!
νόμος γάρ ἐστιν.

Ἀντιβολῶ!

Ὦ πάππα φίλτατε, φησὶν ἡ Θέτις τῷ Διί, χάρισαί μοι, ἀντιβολῶ.

Ἆρα διψῆτε ἢ χρῄζετέ τινος  ἢ ὁ Ἀγαμέμνων ἀδικεῖ τὸ τέκνον ὑμῶν; Τί λέγομεν ὅταν βουλώμεθά τι ἀπό τινος; Ἀκούσατε οὖν τὸ πέμπτον δίδαγμα.

Ἀνάγνωσις τοῦ ε’ διδάγματος

συγγνώμην ἔχε!
σύγγνωθί μοι!
ἐστὶ τὸ ἐμόν. ἀλλὰ δός μοι, ἀντιβολῶ!
δός μοι πρὸς τῶν θεῶν!
πρὸς τοῦ ∆ιός, ἀντιβολῶ σε!
πρὸς πάντων θεῶν!
ἀλλὰ μένε καὶ μὴ ἄλλως ποίει!
χάρισαί μοι!
ἀλλὰ χάρισαι ἡμῖν!
χάρισαι βραχύ τί μοι!
τί σοι χαρίσωμαι;
βούλει μοι δοῦναι;
χαριοῦμαί σοι τοῦτο.
ταῦτα!
φθόνος οὐδείς!
οὐ δῆτα γενναίως τοῖς ἄλλοις ἐρεῖς;
εἰπὲ δῆτ' αὐτῷ πρὸς τῶν θεῶν!
βούλει ἐγχέω σοι πιεῖν;