η' Βενώρ· Τὸ μέγα Ῥωμαϊκὸν ναυτικόν

Φέρε ζῦθον!

Εἰκὼν ἐν Πομπήιοις δεικνῦσα καπηλεῖόν τι. Πάρεισιν δ' ἐν τῷ καπηλείῳ τέτταρες ὠνῆται καὶ εἷς παῖς. 

Ἡ δεκάτη καὶ ὀγδόη ἠχωγραφὴ διδάσκει τί λέγωμεν ἐν τῷ καπηλείῳ. Ἐκεῖ οἱ μὲν ἄνθρωποι πίνουσιν ζῦθον καὶ ἐσθίουσι λαγῷα, ὁ δὲ παῖς κομίζει αὐτούς. Διὰ δὲ τὸ πολὺ ζῦθον πίνειν μεθύσκονται. Καπνὸς δὲ γίγνεται ἐκ τοῦ πυρός.  

Ἀνάγνωσις τοῦ ιη' διδάγματος

παῖ! παῖ!
οὐ περιδραμεῖταί τις δεῦρο τῶν παίδων;
οὗτος σὺ, παῖ, ποῖ θεῖς; -- Ἐπ' ἐκπώματα.
ἐλθὲ δεῦρο!
ἔνεγκέ μοι ταχέως ζῦθον καὶ λαγῷα.
ταῦτα, ὦ δέσποτα.
ἰδού, ἅπαντ’ ἐγὼ φέρω.
ὡς ἡδὺς ὁ ζῦθος!
οὐκ ἀρέσκει με.
ὄζει πίττης ὁ ζῦθος ὀξύτατον.
φέρε σὺ ζῦθον ὁ παῖς -- πάσῃ τέχνῃ!
οὐ θᾶττον ἐγκονήσεις;
κακῶς ἐπιμελεῖ ἡμῶν!
παῖ, ἕτερον ἔγχεον!
ἔγχει κἀμοί!
εἰς ἑσπέραν μεθυσθῶμεν διὰ χρόνου.
κακὸν τὸ πίνειν!
κραιπάλη γίγνεται ἀπὸ τοῦ ζύθου.
ἐπὶ ζῦθον εἶμι.
καλῶ σε, εἴ τι δέοι. (ἐάν τι δέῃ).
ἕτερον ἰὼν κομιοῦμαι.
ἰδού, τουτὶ λαβέ
καλῶς. εὐεργετήσω σε.
οὐχ οἷός τ’ εἰμὶ ἐνθάδε μένειν.
ὁ καπνὸς δάκνει τὰ βλέφαρά μου.
ἤ πίθι ἤ ἄπιθι!
ἕπου μετ’ ἐμοῦ.
ὁ καπνός μ’ ἐκπέμπει.
παῖ, λόγισαι ταῦτα.
εἴχετε ζύθου ἕξ (ποτήρια) καὶ λαγῷα καὶ ἄρτον· γίγνονται οὖν ἡμἶν δύο μάρκια καὶ ἡμίσεια.
ἰδού, λαβέ.
σφαλλόμενος ἔρχομαι.

Δεῦρ' ἐλθέ!

Δεῦρ' ἔλθε, κυνίδιον.

Ἐν τῷ δεκάτῳ καὶ ἑβδόμῳ διδάγματι ἀκούομέν τινος καλοῦντος ἕτερον. Ὁ μὲν πρῶτον προσέρχεται, ἔπειτα δὲ φροῦδός ἐστιν - τοῦτ'ἔστι πρὸ ὁδοῦ - εἰς τὸ κουρεῖον, ὅπου ὁ κορεὺς κείρει τὰς τρίχας τε καὶ ξυρεῖ τοὺς πώγωνας.

Ἀνάγνωσις τοῦ ιζ' διδάγματος

δεῦρ’ ἐλθέ!
ἐλθὲ δεῦρο!
χώρει δεὖρο!
βάδιζε δεῦρο, ὡς ἐμέ!
ἥκεις ὥσπερ κατὰ θεῖον.
πόθεν ἥκεις;
ἀτὰρ πόθεν ἥκεις ἐτεόν;
ἐκ Μυλλέρου ἔρχομαι.
εἴσιθι ἅμ’ ἐμοί.
δέομαί σου παραμεῖναι ἡμῖν.
ἀλλ’ οὐχ οἷόν τε!
ποῖ βαδίζεις;
οὐ παραμενεῖς;
οὐ σ’ ἀφήσομεν.
βούλομαι εἰς τὸ κουρεῖον.
οὐκ ἀφήσομέν σε μὰ ∆ία οὐδέποτε.
μέθεσθέ μου!
ἴτε δεῦρ’ ὡς ἐμὲ ταχέως.
εἰς ἑσπέραν ἥξω.
φροῦδός ἐστιν.
ποῖ γὰρ οἴχεται;
εἰς τὸ κουρεῖον οἴχεται.
οἴκαδ’ ἔρχεται.
ἀπίωμεν οἴκαδ’ αὖθις.
ἀπαντῆσαι αὐτοῖς βούλεται.
ξυνήντησεν αὐτῇ.
ποῖ ἀπαντησόμεθα;
ἐνθάδε.

Mεῖνον!

Ἐπίσχες, μεῖνον, στῆθι,  φησὶ ὁ Ἀπόλλω τῇ Δάφνῃ.

 Ἐν τῷ ἑξηκαιδεκάτῳ μαθήματι πυνθανόμεθα  ὅπως κελεύομεν μέν τινα μεῖναι. Ἐνίοτε δ'ἡ  κελευσθεῖσα οὐ μένει.

 Ἀνάγνωσις τοῦ ιϛ' διδάγματος

ἐπίσχες, οὗτος!
ἔχε νυν ἥσυχος!
μέν’ ἥσυχος! στῆθι!
κελεύει σε Κάρολος περιμεῖναι.
ἔχ’ ἀτρέμας αὐτοῦ!
οὐ μενεῖς;
ἐπανάμεινόν μ’ ὀλίγον χρόνον.
ἀλλ’ ἥξω ταχέως.
ποῦ ἀναμενῶ;
ἧκέ νυν ταχύ!
οὗτος ὄπισθεν προσέρχεται.
ἀλλὰ περιμενοῦμεν.
ἰδού, πάρειμι.
ἥκεις;
μῶν ἐπισχεῖν σοι δοκῶ;
ποῦ ποτ’ ἦσθα ἀπ’ ἐμοῦ (ἀφ' ἡμῶν) τὸν πολὺν τοῦτον χρόνον;

Τὸ ἔρχεσθαι. Ἡ ὁδός.

Οἱ μὲν βαδίζουσιν, οἱ δὲ χρῶνται τῇ ἁμάξῃ, οἱ δὲ τῷ λεωφορείῳ. 

Ἐν τῷ πέμπτῳ καὶ δεκάτῳ διδάγματι ἀκούομεν ὅπως οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται πρὸς τὸν σταθμόν. Τί δ' ἐστὶ τὸ λεωφορεῖον; Οἱ γὰρ πάλαι οὐκ εἶχον αὐτό. Ἀλλὰ ῥᾴδιόν ἐστιν·  τὸ λεωφορεῖόν ἐστιν ὄχημα τὸν λαὸν φέρον. 

Ἀνάγνωσις τοῦ ιε' διδάγματος

ἕπου!
ἕπου μετ’ ἐμοῦ!
ἔστ’ οὐ μακρὰν ἄποθεν ὁ σταθμός.
ἄγε νυν ἴωμεν.
ἀπίωμεν.
χωρῶμεν.
χώρει!
προίωμεν ὑμῶν.
ἁμάξῃ χρήσομαι.
ἐγὼ μὲν οὖν χρήσομαι τῷ λεωφορείῳ.*
βαδίζω ἔγωγε.
ὀχεῖ.
φράζε, ὅπῃ τάχιστα ἀφιξόμεθα εἰς τὸν σταθμόν;
οὐ δυνάμεθα ἐξευρεῖν τὴν ὁδόν.
οὐκέτι οἶδα, ποῦ γῆς ἐσμεν.
τῆς ὁδοῦ ἡμάρτηκας.
ὦ φίλοι θεοί!
ἴθι τὴν ὁδὸν ταυτηνὶ καὶ εὐθὺς ἐπὶ τὴν ἀγορὰν ἥξεις.
εἶτα τί;
εἶτα βαδιστέα σοι ἐπὶ δεξιά (ἐπ’ ἀριστερά).
ὀρθήν!
πόση τις ἡ ὁδός;
καλῶς.
ἀλλὰ σπεύδωμεν.
χώρει!
ὕστερον ἤλθομεν τοῦ δευτέρου σημείου.

Ἔξοδος

Ἁμαξοστοιχία* ἀπερχομένη ἐκ τοῦ τῆς Ὀλυμπίας σιδηροδρομικοῦ* σταθμοῦ. 

Ἐν τῷ δεκάτῳ καὶ τετάρτῳ διδάγματι ἀκούομεν νέους λόγους τινάς. Οἱ μὲν πάλαι οὐδὲ εἶχον τὴν ἁμαξοστοιχίαν οὐδὲ τὸν σιδηροδρομικὸν σταθμόν. Οἱ δὲ νῦν ἔχουσι καὶ τὸ ἀεροσκάφος. 

Ἀνάγνωσις τοῦ ιδ' διδάγματος

ἆρ’ ἔχεις ἐφόδιον ἱκανὸν;
πότε ἄπει εἰς Βερόλινον* (Λόνδινον, Βιέννην, Γαστάïν, Παρισίους, Πετρούπολιν*, εἰς Ἑλβητίαν, Κίσσιγγεν, ∆ρέσδην, Βρυξέλας*, Μόναχον*);
τῇ δωδεκάτῃ Νοεμβρίου.
εἰς Λεψίαν οὔπω ἐλήλυθας;
ἐν τῷ ἀναπαύλης χρόνῳ ἐπιθυμῶ ἐλθεῖν εἰς ἀγρόν.
τίς σοι γενήσεται πόρος τῆς ὁδοῦ;
τῇ τετάρτῃ ὥρᾳ χρώμενος τῇ ἁμαξοστοιχίᾳ.*
ὥρα βαδίζειν ἄρ’ ἐστίν.
ὥρα ἐστὶν εἰς τὸν (σιδηροδρομικόν*) σταθμὸν βαδίζειν.
ὥρα ἦν πάλαι.
ἀλλ’ ἴθι χαίρων!
χαῖρε καὶ σύ!
οἴχεται.
ὁ ἐμὸς ἀδελφὸς πέντε μῆνας ἄπεστιν.
ἀποδημῶν ἐστιν.

Ὁ ἀήρ

Εὐδία ἐστίν. Οἱ οὐν ἄνθρωποι σχολάζουσιν ἐν τῇ ἐξέδρᾳ.

Τὸ δέκατον καὶ τρίτον δίδαγμα διδάσκει λέγειν περὶ τοῦ ἀέρος. Διὸ νομίζω ὅτι τοῦτο μάλα χρηστὸν ἔσται τοῖς τὴν Ἑλληνικὴν γλῶτταν λελεῖν πειρωμένοις.

Ἀνάγνωσις τοῦ ιγ' διδάγματος

ποῖος ὁ ἀὴρ τὸ νῦν;
τί γὰρ ὁ Ζεὺς ποιεῖ;
εὐδία ἐστίν.
εὐδία ἐστὶν ἡδίστη.
ἐξέχει εἵλη. ἔχομεν ἥλιον.φαίνεται ὁ ἥλιος. ἥλιος λάμπει.
θάλπος ἐστίν.
ἄνεμος γίγνεται.
ἄνεμος πνεῖ μέγας.
ἄνεμος γίγνεται βόρειος, νότιος, ἀνατολικός, δυτικός.
ξυννεφεῖ.
ψακάζει.
ὕει.
ὄμβρος πολὺς γίγνεται.
βροντᾷ.
βρονταὶ γίγνονται καὶ κεραυνοί.
ἀστράπτει πολὺ νὴ ∆ία.
ἔπεσε σκηπτός. ἔπεσε κεραυνός.
ψῦχός ἐστιν. (ψ. ἐστι μέγιστον.)
νίφει· βαβαιάξ!
χιὼν γίγνεται πολλή.
κρύος γίγνεται.
τί πάλιν συνάγεις τὸ σκιάδειον;
ἐκπέτασον αὐτό!
φέρε τὸ σκιάδειον!
ὑπέρεχέ μου τὸ σκιάδειον.
τὸν πηλὸν τουτονὶ φύλαξαι!

ζ Βενώρ· Συντυγχάνουσιν

>

ϛ Βενώρ· Τὸ πτῶμα τοῦ οἴκου Ὤρ.

Ὁ νῦν χρόνος. Ἑορταί

Αἱ ὧραι τοῦ ἔτους.
Εἰκὼν τοῦ τετάρτου ἀιῶνος μετὰ τὸν Χριστὸν ἐν τῇ πόλει Κομπλούτῳ τῆς Ἰσπανίας.
Ἄνω, ἐκ δεξιῶν· τὸ ἔαρ. Ἄνω, ἐξ εὐωνύμων· τὸ θέρος.
Κάτω ἐξ ἀριστερῶν, τὸ φθινόπωρον. Κάτω, ἐκ δεξιῶν·  ὁ χειμών.

Ἐν τῷ δωδεκάτῳ διδάγματι μανθάνομεν λέγειν καὶ περὶ τοῦ νῦν χρόνου καὶ τὰς ὥρας τοῦ ἔτους καὶ τὰς ἑορτὰς καὶ τοὺς μῆνας. Προσεσχετε δή· τὸ ἔναγχος ἐκ τοῦ ἄγχι, ἐγγύς, πλησίον· τὸ τῆτες σημαίνει ἐν τούτῳ τῷ ἔτει· τὸ πέρυσιν σημαίνει ἐν τῷ παρελθόντι ἔτει· τὸ νέωτα σημαίνει ἐν τῷ νέῳ ἔτει. Καὶ δὴ καί ἐσμεν νῦν ἐν τῷ δισχιλιοστῷ πέμπτῳ δεκάτῳ ἔτει.  Κατὰ δὲ τοὺς Ἕλληνας τὸ δισχιλιοστὸν ἔνατον δέκατον ἔτος ἐστὶ ἐξ αὐτοῦ τὸ πέμπτον, οὐδὲ τὸ τετάρτον.Τέλος, τὸ "ἐπετείος, ον" ἐπίθετον σημαίνει κατ' ἔτος.

Ἀνάγνωσις τοῦ ιβ' διδάγματος

ἐν τῷ νῦν χρόνῳ.
ὥσπερ καὶ πρὸ τοῦ.
ἐς τίνα ἡμέραν;
ἐς αὐτίκα μάλα.
τὸ ἔναγχος.
ἱκανὸν χρόνον.
μεθ’ ἡμέρας πεντεκαίδεκα ἀπὸ τῆς τήμερον.
τῆτες.
πέρυσιν.
εἰς νέωτα.
δι’ ἔτους πέμπτου.
κατὰ μῆνα.
τὸ ἔαρ. τὸ θέρος.
τὸ φθινόπωρον. ὁ χειμών.
χειμῶνος ὄντος.
ἡ ἑορτή.
τὰ Χριστούγεννα.*
ἡ πρώτη τοῦ ἔτους.
αἱ ἀπόκρεω.*
ἡ μεγάλη παρασκευή.*
τὸ πάσχα.*
ἡ πεντηκοστή.
τὰ γενέθλια.
οἶδα τὴν τήμερον (αὔριον) ἡμέραν οὖσαν γενέθλιόν σου.
ἡ ἐπέτειος ἑορτή.
οἱ μῆνες· Ἰανουάριος. Φεβρουάριος. Μάρτιος. Ἀπρίλιος. Μάïος. Ἰούνιος. Ἰούλιος. Αὔγουστος. Σεπτέμβριος. Ὀκτώβριος. Νοέμβριος. ∆εκέμβριος.

Μέρη τῆς ἡμέρας

Τὰ  τῆς ἡμέρας μέρη κατὰ τὸν Γουλιέλμον Χόγκαρθ.
 Ἄνω, ἐξ εὐωνύμων· ἡ ἕως. Ἄνω, ἐκ δεξιῶν· ἡ μεσημβρία.
Κάτω, ἐξ ἀριστερῶν· ἡ ἑσπέρα. Κάτω, ἐκ δεξιῶν· ἡ νύξ.

Ἐν τῇ ἑνδεκάτῃ ἠχωγραφῇ ἀκούομεν πῶς τὰ τῆς ἡμέρας μέρη καλεῖται. Οὐ δ'ἐν τῇ Λονδίνῃ τῆς Βρεταννίας, ἀλλ' ἐν ταῖς Ἀθῆναις τῆς Ἑλλάδος. 

Ἀνάγνωσις τοῦ ια' διδάγματος

ἐξ ἑωθινοῦ.
ἐξ ἕω.
ἕωθεν εὐθύς.
φῶς ἐστιν.
ἕωθεν.
αὔριον ἕωθεν.
ἐν μεσημβρίᾳ.
πρὸ μεσημβρίας.
μετὰ μεσημβρίαν.
σκότος γίγνεται.
ἐν (τῷ) σκότῳ.
εἰς ἑσπέραν.
τῆς ἑσπέρας.
ἑσπέρας.
νύκτωρ ὀψέ.
δι’ ἡμέρας.
ὅλην τὴν νύκτα.
τῇδε τῇ ἡμέρᾳ -- τήμερον
χθές, ἐχθές.
αὔριον.
ἕνης, εἰς ἕνην.
τρίτην ἡμέραν (νεωστί.)

ε' Βενώρ · Ἡ ἀγρία τιμωρία τοῦ Μεσσάλα.

Διορθώσατε, ἀντιβολῶ.

Τίς ὥρα ἐστίν;

Κάτω· οἱ γεωργοὶ πονοῦσιν ἐν τῷ ἀγρῷ διὰ τὰς τῆς ἐργασίας ὥρας.
Ἄνω· ὁ οἰκοδεσπότης δίδωσι τὸν μισθὸν τοῖς τῆς ἑνδεκάτης ὥρας ἐργάταις. 

Ἐν τῷ δεκάτῳ διδάγματι μανθάνομεν ἐρωτᾶν καὶ λέγειν τὴν ὥραν. Τοῦτο δὲ χρήσιμόν ἐστι καὶ τοῖς σπουδαίοις καὶ τοῖς τῆς ἑνδεκάτης ὥρας.

Ἀνάγνωσις τοῦ ι’ διδάγματος

τίς ὥρα ἐστίν;
πηνίκ’ ἐστὶ τῆς ἡμέρας;
ἐστὶ μία ὥρα.
εἰσὶ δύο (τρεῖς, τέτταρες) ὧραι.
ἐστὶ μία ὥρα καὶ ἡμίσεια.
πηνίκα;
τῇ πρώτῃ ὥρᾳ.
τῇ δευτέρᾳ (ὥρᾳ).
περαιτέρω ἐστίν.
εἰσὶν ἑπτὰ ὧραι καὶ τέταρτον.
εἰσὶ δώδεκα (ὧραι) καὶ τρία τέταρτα.
περὶ τὴν τρίτην ὥραν.
περὶ τὴν τετάρτην καὶ ἡμίσειαν.
ἥξω εἰς τὴν δεκάτην καὶ τρία τέταρτα.

Ὄνομά σοι τί ἐστιν;

δός μοι ἔτι πρόφρων, καί μοι τεὸν οὔνομα εἰπὲ
αὐτίκα νῦν, ἵνα τοι δῶ ξείνιον, ᾧ κε σὺ χαίρῃς· 

Μάθωμεν μὲν ἐν τῷ ἐνάτῳ διδάγματι καὶ ἐρωτᾶν καὶ λέγειν τοὔνομα. Συμφέρει δ' ἐνίοτε κρύπτειν τὸ ἡμέτερον ὄνομα.

Ἀνάγνωσις τοῦ θ’ διδάγματος

ὄνομά σοι τί ἐστιν;
τίνα σοι ὀνόματα;
τί σοί ποτ’ ἔστ’ ὄνομα;
σὺ δὲ τίς εἶ;
τίς δ’ εἶ σύ;
σὺ δ’ εἶ τίς ἐτεόν;
ὄνομά μοι Μύλλερος.
τίς ποθ' ὅδε;
τίς ἄρα ποτ’ ἐστίν;
καὶ ποδαπός;
ποῦ κατοικεῖς;
ἐγγύτατα οἰκῶ.
τηλοῦ οἰκῶ.
μὴ κάλει μου τοὔνομα!
οὐ μὴ καλεῖς με; ἱκετεύω!

Ἐρωτήματα

Τί ἐστιν ὃ μίαν ἔχον φωνὴν τετράπουν καὶ δίπουν καὶ τρίπουν γίνεται;

Μὴ φοβηθῆτε, ὦ φίλοι. Οὐ γὰρ ἀκούομεν τῆς Σφιγγὸς ἐν τῷ ὀγδόῳ διδγάματι, ἀλλὰ μανθάνομεν ῥᾴδια ἐρωτήματά τινα.

Ἀνάγνωσις τοῦ η’ διδάγματος

τί δ’ ἔστιν;
τί λέγεις;
τί δή;
τί δαί;
πῶς δή;
πῶς δαί;
ὁτιὴ τί δή; τιὴ τί δή;
τίνος ἕνεκα;
τίνι τρόπῳ;
πῶς δή;
ποῦ δῆτα;
ποῖ;
πόθεν;
πηνίκα;
κολάζει αὐτόν.
τί δράσαντα;
τί δρῶν.
ἵνα δὴ τί;
τί τὸ πρᾶγμα;
οὐ καὶ σοὶ δοκεῖ;
πῶς φής;
τί ἐγὼ δέ;
φέρ’ ἴδω!
τί δέ, ἐπιδόσεις λαμβάνεις;

Ἐπίστασαι ἑλληνίζειν;

Χαῖρε, ὦ κόρη. Ἐπισταμαι ἑλληνίζειν ἔγωγε. Καὶ σύ; Διαλεχθῶμεν οὖν Ἑλληνιστί.

Τέλος εὑρήκατε τὴν κόρην. Δεῖ νῦν διαλέγεσθαι. Ἀλλὰ πῶς; Ἄρξασθε ἀκούοντες τὸ ἕβδομον δίδαγμα.

Ἀνάγνωσις τοῦ ζ’ διδάγματος

πότερον θέλεις ῥωμαϊστὶ λαλεῖν ἢ ἑλληνιστί;
ἐπίστασαι ἑλληνίζειν;
ὀλίγον τι.
εἰκότως γε!
μάλιστα!
ἔγωγε νὴ ∆ία!
ταύτῃ κράτιστός εἰμι.
καλῶς!
διαλεχθῶμεν οὖν ἑλληνικῶς!
οὐδὲν κωλύει.
ἀρξώμεθα!
τί λέγεις;
ξυνίης τὰ λεγόμενα;
ξυνῆκας, ὃ λέγω;
οὐ ξυνίημι μὰ ∆ία.
αὖθις ἐξ ἀρχῆς λέγε, ἀντιβολῶ.
βούλει σχολαίτερον λέγειν;

δ' Βενώρ · Ὁρμὴ ἐπὶ τὸν ἡγεμόνα

Ἐπαινῶ!

Ἀλλ'ἐπαινοῦμεν ὑμᾶς, ὦ Φιλήμων καὶ Βαυκίς. 

Τί ἐροῦμεν ὅταν χαρισώμεθα; Καὶ τί ἀποκρινοῦμαι ὅταν οἱ ἄλλοι χάριν ἴδωσιν ἧμιν; Μάθωμεν οὖν ἀκούοντες.

Ἀνάγνωσις τοῦ ϛ’ διδάγματος

ἐπαινῶ!
ἐπαινῶ τὸ σόν!
ἐπαινῶ τὴν σὴν πρόνοιαν.
εὖ γ’ ἐποίησας!
γενναῖος εἶ.
χάριν γε εἴσομαι, ἐὰν τοῦτο ποιῇς.
κεχάρισαί μοι.
πόλλ’ ἀγαθὰ γένοιτό σοι!
καλῶς!
κάλλιστα· ἐπαινῶ.
εὖγε! εὖγε!
ὡς ἡδύ!
ἀλαλαί!
οὐδὲν διαφέρει.
ὀλίγον μέλει μοι.
τί δ' ἐμοὶ ταῦτα;
τί σοὶ τοῦτο;
σοὶ δ’ ἴσως οὐδὲν μέλει.
αὐτὸς σκόπει σύ!
νόμος γάρ ἐστιν.

Ἀντιβολῶ!

Ὦ πάππα φίλτατε, φησὶν ἡ Θέτις τῷ Διί, χάρισαί μοι, ἀντιβολῶ.

Ἆρα διψῆτε ἢ χρῄζετέ τινος  ἢ ὁ Ἀγαμέμνων ἀδικεῖ τὸ τέκνον ὑμῶν; Τί λέγομεν ὅταν βουλώμεθά τι ἀπό τινος; Ἀκούσατε οὖν τὸ πέμπτον δίδαγμα.

Ἀνάγνωσις τοῦ ε’ διδάγματος

συγγνώμην ἔχε!
σύγγνωθί μοι!
ἐστὶ τὸ ἐμόν. ἀλλὰ δός μοι, ἀντιβολῶ!
δός μοι πρὸς τῶν θεῶν!
πρὸς τοῦ ∆ιός, ἀντιβολῶ σε!
πρὸς πάντων θεῶν!
ἀλλὰ μένε καὶ μὴ ἄλλως ποίει!
χάρισαί μοι!
ἀλλὰ χάρισαι ἡμῖν!
χάρισαι βραχύ τί μοι!
τί σοι χαρίσωμαι;
βούλει μοι δοῦναι;
χαριοῦμαί σοι τοῦτο.
ταῦτα!
φθόνος οὐδείς!
οὐ δῆτα γενναίως τοῖς ἄλλοις ἐρεῖς;
εἰπὲ δῆτ' αὐτῷ πρὸς τῶν θεῶν!
βούλει ἐγχέω σοι πιεῖν;

Ὑγίαινε!

Ὁ Ἡρακλῆς φέρει τὴν ἀποτεθνηκυῖαν Ἄλκηστιν εἰς τὴν ταφὴν αὐτῆς. Ὥς φησιν ὁ Εὐριπίδης,  κούφα σοι χθὼν ἐπάνωθε πέσοι.

Ὅταν ἀναχωρῶμεν ἀπὸ τῶν φίλων, λέγομεν αὐτοῖς χαίρετε ἢ ὑγιαίνετε.  Οἱ μὲν πάλαι Ἕλληνες τοὺς θεοὺς ὑπὲρ τῶν φίλων ηὔχοντο. Οἱ δὲ Χριστιανοὶ εὔχονται τὴν Τριάδα. Ὅτὰν δὴ ἀποθάνωσιν οἱ φίλοι, οἱ ἀρχαῖοι ἔγραφον ἐπὶ τοῖς μνημείοις εὐχόμενοι μὴ τὴν γῆν βαρεῖαν γενέσθαι τοῖς νεκροῖς. 

Ἀνάγνωσις τοῦ δ’ διδάγματος

ὑγίαινε!
ἀλλ’ εἶμι, σὺ δ’ ὑγίαινε!
καὶ σύγε!
χαῖρε πολλά!
ἔμβαλέ μοι τὴν δεξιάν!
τοὺς θεοὺς εὔχομαί σοι διδόναι πολλὰ κἀγαθά.
τοὺς θεοὺς εὔχομαί σοι διδόναι ὑγίειαν καὶ σωτηρίαν καὶ ἀγαθὰ πολλά.
ἀλλὰ χαῖρε πολλὰ καὶ μέμνησό μου!
εἰς αὖθις!
ἴθι χαίρων!
ὑγίαινε!
εὐψύχει!
κούφα σοι χθὼν ἐπάνωθε πέσοι.